Zakelijke gegevens
Schrijver: Myrthe van der Meer
Taal: Nederlands
Aantal pagina’s: 352 pagina's
Uitgever: The House of Books
Jaar van uitgave: januari 2014
Auteur
Myrthe van der Meer (pseudoniem, 1983) werkte als
redacteur toen ze na een burn-out vijf maanden lang op een paaz opgenomen werd.
Over deze ervaring schreef ze haar debuut PAAZ. Het boek
werd meer dan 50.000 keer verkocht en het werd genomineerd voor de Dioraphte
Jongerenliteratuur Prijs. Myrthe won de Psyche Mediaprijs en de Viva400-Award.
In 2013 verscheen haar tweede boek, de roman Kalf.
( Bron: http://www.myrthevdmeer.nl/
)
Twee recensies van gerenommeerde bronnen
Ingeleest
Recensie
| Myrthe van der Meer — PAAZ
Het autobiografische boek PAAZ (2012)
van Myrthe van der Meer
wordt aangekondigd als een ‘psychiatrische roman’. Met het genre psychologische
roman ben ik bekend, maar van de psychiatrische variant had ik niet eerder
gehoord. Ik zie het maar als een komische knipoog van de schrijfster. De roman
speelt zich namelijk af op de psychiatrische afdeling van een algemeen
ziekenhuis (paaz) en – dat zou je misschien niet verwachten – er zit behoorlijk
wat humor in.
Het verhaal gaat over Emma die een succesvol
leven leidt, maar ondertussen zo uitgeput is geraakt door haar depressieve
stoornis, dat ze moet opgenomen worden in een psychiatrisch ziekenhuis. Schuld
en schaamte overvallen haar en bovendien ziet ze het probleem van haar
suïcidegedachten niet in. Op de afdeling wordt ze geconfronteerd met de
dagelijkse gang van zaken: steeds wisselende medicatie, behandelgroepen, patiënten
die komen en gaan en rivaliserend personeel. Emma, die zich aanvankelijk alleen
maar verschrikkelijk moe voelt, vindt houvast in het maken van legpuzzels. Na
ruim vijf maanden therapie en vele ervaringen rijker mag Emma de paaz verlaten.
In PAAZ is een ik-verteller aan het
woord die alles registreert om zo vat te krijgen op de wereld om haar heen en,
belangrijker nog, om een antwoord te krijgen op de vraag: waarom ben ik hier
opgenomen? Dit resulteert in scherpe observaties. Ik vind het bijzonder knap
dat Van der Meer zo nauwkeurig heeft beschreven wat er met haar gebeurde. Ze
vertelt niet alleen hoe alles er op een psychiatrische afdeling aan toegaat,
maar kan ook heel goed verwoorden hoe ze zichzelf destijds voelde. Sommige
situaties die beschreven worden zijn ronduit frusterend, maar vaak genoeg voert
humor de boventoon.
Van der Meer’s verteltrant is luchtig en het boek
is verdeeld in korte hoofdstukjes. Dat maakt dat PAAZ gemakkelijk
leest. Soms miste ik wel structuur in de roman en er zat mijns inziens te veel
herhaling in het boek. Dat neemt niet weg dat PAAZ echt een aanrader
is. Zeker voor mensen die werkzaam zijn in de psychiatrie of anderzins te maken
hebben met depressieve mensen, al was het alleen al om te lezen hoe een
psychiatrische patiënt zo’n opname kan ervaren.
Emma krijgt steeds meer inzicht in haar eigen
toestand en in haar persoonlijke geschiedenis. Na de verwarring en bangheid van
de eerste tijd wordt duidelijk dat er ook mooie momenten kunnen zijn op de
paaz. Er ontstaan zelfs bijzondere vriendschappen die hoop geven voor de
toekomst. PAAZ is een heftig boek: pijnlijk, ontroerend én bij vlagen
hilarisch. Nog niet overtuigd? Bekijk dan hieronder de prachtige boektrailer
waarin het plakboek van Myrthe van der Meer de hoofdrol speelt.
Literom
Schrijver
Meer, Myrthe van der
Titel
Paaz
Jaar van uitgave
2012
Bron
de Volkskrant
Publicatiedatum
05-01-2013
Recensent
Ranne Hovius
Recensietitel
Paaz
Taal
Nederlands
Openhartig en met humor schetst
Van der Meer hoe het toegaat op een gesloten afdeling.
'Huilen psychisch lijden?'
vraagt Emma verbaasd in het autobiografische Paaz - een psychiatrische roman
van Myrthe van der Meer (pseudoniem, 1983). 'Huilen is normaal, dat doe ik al
zo ongeveer mijn hele leven.' Wanneer de 26-jarige Emma wordt opgenomen op de
psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis (paaz), vindt ze eigenlijk
dat er een hoop drukte om niets wordt gemaakt. Ze heeft familie, een geweldige
vriend, een leuke baan, een nooit aflatend gevoel voor humor, en ja,
natuurlijk, ze heeft ook wel erg heftige huilbuien en concrete plannen een
einde aan haar leven te maken, maar kom op, wil diep van binnen niet iedereen
eigenlijk liever dood?
Hoe ziek ze is, leert ze in de
vijf heftige maanden op de gesloten afdeling. Paaz is het met humor
geschreven, openhartige relaas van deze periode. Traumatische jeugdervaringen,
voorzichtige vriendschappen, het verlies van mede-patiënten die naar huis mogen
en dan zelfmoord plegen, schaarse contacten met psychiaters die resulteren in
steeds weer nieuwe pillen en diagnoses en, ten slotte, het geleidelijk
herwinnen van de nodige levenszin om weer op eigen benen verder te kunnen.
Behalve een persoonlijke
geschiedenis, is Paaz een schets van het reilen en zeilen van een gesloten
afdeling voor psychiatrische patiënten. Hoe het is om gehoor te vinden bij
behandelaars, om de veiligheid van een beschermende omgeving te ervaren, om met
psychiaters geconfronteerd te worden die toegeven het allemaal ook niet precies
te weten.
Inrichtingen kennen nog
problemen te over, maar de sfeer waarin naar oplossingen wordt gezocht, is in
de loop der decennia aanzienlijk verbeterd. Ook dat laat dit document goed
zien.
Zelf toegevoegde samenvatting
Emma heeft een niet erg realistische kijk op haar eigen belevingswereld. Ze heeft haar leven lang al een hang naar de dood en ze denkt dat iedereen liever dood dan levend zou zijn. Zelf ziet ze dus niet zo goed in dat ze een serieus probleem heeft. Goed, ze heeft zichzelf behoorlijk over de kop gewerkt en daardoor denkt ze concreter over zelfmoord dan ze meestal doet, maar volgens haar is dat niets vreemds. Zelf is ze er dan ook van overtuigd dat ze 'even' opgenomen wordt op de psychiatrische afdeling (de PAAZ) en dat ze dan gewoon weer op tijd terug van vakantie kan komen zonder dat er echt iets aan de hand is. Dat blijkt echter niet het geval.
In de vijf maanden die volgen, gaat Emma door een hoop emoties, behandelingen en diepe dalen. De PAAZ is een wereld op zich. Het is natuurlijk een heel beperkt 'wereldje' maar dat biedt Emma wel de veiligheid en structuur om uiteindelijk haar plek te vinden. In het begin verzet ze zich overal behoorlijk tegen. Dat doet ze niet op een vervelende manier, maar ze is een intelligente, analytisch ingestelde vrouw die een groter inzicht in 'het systeem' heeft dan haar behandelaars lief is. Ze heeft een kritische houding ten opzichte van zowel haar behandelingen als haar behandelaars en ze staat heel lang niet echt open voor wat ze haar te bieden hebben. Dit komt vooral doordat Emma zich niet bewust is van de problemen die ze heeft. Pas als ze kan inzien dat ze echt een serieus probleem heeft, kan ze beginnen aan haar herstel.
Voor het personeel op de PAAZ is Emma geen gemakkelijk geval. Ze stelt zich dan wel vrij sociaal op, maar het wordt maar niet duidelijk wat nou precies haar probleem is en welke medicijnen haar kunnen helpen. Er wordt eerst gedacht dat ze een vorm van autisme heeft, maar dat blijkt niet het geval te zijn.
Uiteindelijk komt Emma erachter dat haar problemen mogelijk zijn ontstaan in haar kindertijd. Haar broertje David is mentaal niet in orde en is altijd erg gewelddadig geweest. Als oudste kind kreeg Emma al vroeg de verantwoordelijkheid over haar broertje en zusje. Omdat haar broertje zo agressief was, heeft Emma een keer geprobeerd haar zusje te wurgen en daar heeft ze erg veel last van. Haar zusje weet er echter niet zo veel meer van en zit er totaal niet mee.
Langzaam maar zeker vindt Emma steeds meer haar draai op de PAAZ. Ze raakt bevriend met enkele afdelingsgenoten en ze gaat kleine dingen steeds meer waarderen. Echt beter wordt ze echter niet. Er is uiteindelijk geen accute dreiging voor zelfmoord meer en ze heeft momenten waarop ze zich ineens wel gelukkig voelt.
Wanneer Emma na vijf maanden de afdeling mag verlaten, is ze haar baan kwijt. Haar vriend is er echter nog steeds voor haar en ze krijgt zelfs een lief bericht van haar broertje. Voor het eerst heeft ze het gevoel dat de dingen een beetje kloppen. Hoewel ze niet op magische wijze genezen is, heeft Emma de kracht in zichzelf gevonden om niet alleen binnen de muren van de PAAZ haar plek te vinden, maar voelt ze zich voor het eerst ook in de buitenwereld op haar plaats.
Mijn mening over het werk
Een serieus onderwerp wordt in dit boek humoristisch over
geschreven, dit maakte het onderwerp iets makkelijker om mee om te gaan. Maar
er werd ook veel herhaald in het verhaal wat moeizaam was. Alles wordt uit de
ogen van de patiënt super gedetailleerd beschreven wat een mooie inkijk gaf in
de wereld van een psychiatrische afdeling. Mooi boek.
Bijbehorende opdracht
Voorbereiding op het schrijven van een recensie
PAAZ
We hebben allemaal wel eens plannen om een eind aan ons
leven te maken, hoe perfect ons leven ook is. In de Psychiatrische roman van
Myrthe van Meer, uitgegeven in 2012, wordt er een verhaal verteld over Emma die
met ditzelfde probleem zit. Wat eigenlijk over de geschiedenis van Myrthe haar
zelf is.
Emma die een perfect leven heeft maar zich toch zo
depressief voelt dat ze wordt opgenomen op de psychiatrische afdeling van een
algemeen ziekenhuis, genaamd paaz, wordt overvallen door een heleboel schuld en
schaamte maar vindt ook dat ze onterecht is opgenomen. Na vijf maanden daar te
hebben gezeten, verschillende medicaties gehad, patiënten die komen en gaan en
toch veel geleerd te hebben, mag ze naar huis. Emma is constant opzoek naar het
antwoord op de vraag: Waarom ben ik hier opgenomen?
Dit verhaal zien wij uit de ogen van de ik-persoon die alles
registreert om vat te krijgen op de wereld om haar heen. Dit resulteert naar
scherpe observaties en omschrijvingen. Van der Meer beschrijft heel goed hoe
zij zich heeft gevoeld, wat er met haar gebeurde en hoe het er aan toegaat op
een psychiatrische afdeling. Het verhaal wordt luchtig verteld en het boek is opgedeeld in kleine
hoofdstukjes waardoor het makkelijk leest.
Het boek mist ondanks de korte hoofdstukjes toch structuur.
Dit komt vooral omdat er erg veel werd herhaald. Dit maakte het weer wat
moeizaam om te lezen evenals de vele beschrijving, maar dat zou alleen kunnen
gelden voor mensen met weinig geduld.
Ook zou de hoeveelheid humor en sarcasme in dit boek beledigend kunnen worden opgevat door sommige lezers die dit onderwerp erg serieus nemen. Dat geld zeker niet voor iedereen gelukkig.
Ook zou de hoeveelheid humor en sarcasme in dit boek beledigend kunnen worden opgevat door sommige lezers die dit onderwerp erg serieus nemen. Dat geld zeker niet voor iedereen gelukkig.
De humor en sarcasme geeft het pittige onderwerp toch nog
wat vrolijkheid, dit geeft wat meer plezier en gemak in het lezen en houdt je
vast tot aan het einde van het verhaal. Het is heel knap van van der Meer hoe
goed ze alles tot in details heeft beschreven wat een schets geeft van het
reilen en zeilen van een gesloten afdeling voor psychiatrische patiënten. Dit
verhaal laat goed zien dat in de afgelopen decennia de sfeer waarin er naar
oplossingen wordt gezocht aanzienlijk is verbeterd.
Naar mijn mening is het een goed boek, behalve dat ik niet
goed door de hoeveelheid beschrijvingen kwam, maar ik ben ook niet zo’n
geduldig persoon. Ik vind het heel goed en dapper van Myrthe van der Meer dat
ze zich openstelt voor het schrijven over haar moeilijke geschiedenis in een
depressieve tijd. Na het lezen van dit heftige verhaal moest ik even bijkomen.
De nuchtere en grappige manier waarop van der Meer schrijft over dit heftigs
zorgt ervoor dat het onderwerp bij mij soms heel hard binnen kwam
Mijn conclusie is dat dit een ontzettende aanrader is voor
iedereen, vooral voor de personen die geïnteresseerd zijn in psychiatrische
afdelingen doordat ze die richting op willen als beroep zelf op het punt staan
opgenomen te worden in zo’n afdeling. En wanneer je dit boek gaat kopen/ lenen/
bestellen, haal dan ook gelijk deel 2 UP. Het vervolg waarin Emma denkt dat ze
van de Paaz af is, maar iets te snel heeft gejuicht. Het verhaal zal ik nog
niet verklappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten